تلخ همچون چای سرد

بیایید قبول کنیم که "تنهایی غذا خوردن"از غم انگیزترین کارهای جهان است.تنهایی سفره را انداختن و تنها از هر چیز یکی گذاشتن در سفره.یک قاشق.یک چنگال.یک تکه نان.یک ظرف.و... و بعد یکه و تنها نشستن در پایینی ترین قسمت سفره و غذا خوردن...این مقوله آنقدر سنگین است که شوهر خاله ی سی و چند ساله ی من چند رو پیش وقتی وسط جاده ی کاشان_اصفهان گرسنه میشود و یک رستوران پیدا میکند تا غذا بخورد،قبل از ورود به رستوران به پمپ بنزین می رود و یکی از همین هایی که موقع زدن بنزین سیریش َت میشوند تا جورابی،سیگاری،آدامسی،ازشان بخری،را پیدا میکند و از دور صدا میزند:هی مشتی گرسنه ته.بریم رستوران مهمون ِ من؟!...