تلخ همچون چای سرد

تلخ منم،چایی یخ که هیچکس ندارد هوسش را

تلخ همچون چای سرد

تلخ منم،چایی یخ که هیچکس ندارد هوسش را

رابرت برتون نوشت:"من از اندوه مینویسم که مشغول باشم و از اندوه حذر کنم"

{از سال 89 تا 94 توی بلاگفا می‌نوشتم. بعدش بلاگفا هیولا شد و نوشته‌هام رو قورت داد. منم کوچ کردم به اینجا }

بایگانی

۵ مطلب در بهمن ۱۴۰۰ ثبت شده است

در مورد کتابی نوشتم که نویسنده‌اش را دوست دارم: مربع خوشحال اثر مایکل هال.

۳۰ بهمن ۰۰ ، ۱۵:۳۰
.

جان کندم برای اینکه روی مهارت‌های اخلاقی و ارتباطی‌ام کار کنم و این جان کندن نتیجه داد. خبرنگار شدم. از خلق و خوهای پایین خودم را نجات دادم. روابطم را گسترده کردم. خط نهایی استقلال را با دوربینی دیدم و در مسیرش دویدم. دویدم و رسیدم. کاپ را دو دستی تقدیمم کردند، بالا رفتم و تبریک شنیدم بابت موفقیتم. در تمام این سال‌ها در پیاده‌روهای شهر، در پارک‌های دور و محله‌های نزدیک تنها با گوشی‌ام (که برای ضبط کردن صداها بود) سر کردم. پیرمردهای رنجور را دیدم. پیرزن‌های غرغرو را. نوجوانان مهاجم. کودکان در تلاش برای پیدا کردن دوست. دوستشان شدم. ناسزا شنیدم. ترسیدم. توهم زدم تحت تعقیب هستم. در میان همه تهاجم‌ها باز هم تشویق شدم. اسمم را از زبان دیگران شنیدم. گزارش‌هایم را در دست دیگران. کارتی دستم داشتم که علامت حاکم بزرگ بود. وضعیت حاکم را دیدم. غمگین شدم و بیشتر خشمگین. برای خودم. برای روزهای جوانی‌ام و برای روزهای گذشته‌ی جوانی‌ام. از سیاست عقب کشیدم و سیاست به من زیاد چسبید. تلاش کردم رهبر زندگی خودم شوم و نشد. سیاست چسبیده بود به زندگی خودم. سرخورده شدم. بارها با اخبار جاری زاری کردیم. دوشادوش هم. در آن سال نحس نود وهشت، در برف و باد و دود و آتش اعتراضات بودم. باز هم باهم گریه کردیم. دست انداخته بودیم گردن هم و شعار دادیم. تهدید شدیم اما بزرگتر آن روزهایمان کنارمان بود و جلو افتاد تا ما گیر نیفتیم. به قول سین «روزهای بسیاری را در سودای بهترکردن جهان و اتلاف انرژی با بیزاری از سیستم رفتاری کشورم گذراندم.» از اخبار فاصله گرفتم اما چون اخبار به من چسبیده بود، فاصله چندان فاصله نبود. شغلم را دوست داشتم؟ زیاد. اما کار کردن در این سیستم را نه. سیستمی که به ما امر می‌کرد همانی باشیم/ همانی را بنویسیم که اتفاقا ما برای آن «بودن» معترض بودیم. حالا که در این سیستم ته کشیده‌ام و چیزی نمانده تا ابطال حکم خبرنگاری‌ام، خواستم بگویم راضی‌ام. برای تمام این سال‌هایی که گوشه خیابان گزارش گرفتم، پشت صحنه تهدید شدم و روی صحنه همانی بودم که یک روزی سر کلاس ادبیات در پرسش دبیرمان که گفته بود می‌خواهید چه کاره شوید گفته بودم: «خبرنگار».
پی‌نوشت: دارم جان می‌کنم برای اینکه تبدیل به دیگریِ دیگر خودم شوم که در تمام این سال‌ها کسی نپرسید و تنها آدم‌های نزدیک زندگی‌ام می‌دانستند می‌خواهم چه کاره شوم: «روان‌شناس کودک و نوجوان!»

۴ نظر موافقین ۴ مخالفین ۱ ۲۰ بهمن ۰۰ ، ۱۵:۰۶
.

عمه مهینم بین بچه‌های دانشگاه اصفهان معروف بود. حتی بین بچه‌های خوابگاه یا شاید بین بچه‌های تحریریه. هرکدامشان با یک نشانه. بچه‌های دانشگاه همین‌جور با هویت اصلی‌اش می‌شناختندش: «عمه مهین.» در خوابگاه معروف بود به همان عمه‌ای که گاهی از او حرف می‌زدم. با نقشی که برایم داشت تعریف می‌شد: «عمه». انگار که فقط یک عمه داشتم و آن هم فقط او بود. یک سری هم با محل زندگی‌اش می‌شناسدنش: «همون عمه‌ت که خونه‌ش هتل پله؟» یک سری دیگر هم می‌دانستند روزهای تعطیلم مختص به رفتن به خانه‌اش است. خانه عمه‌ام حکم همان شهربازی، حکم سفر، حکم پناهگاه را داشته و دارد. از بچگی تا الان. از بچگی‌ای که انتظار روزهای پنجشنبه را می‌کشیدم تا با مادرم پیاده برویم، از روی سی‌وسه پل رد شویم، بستنی قیفی بخوریم و بعد به خانه‌ی او برویم. از دانشجویی که بعد از کلاس به آنجا می‌رفتم، از قرارها و رابطه‌هایم برایش می‌گفتم. از سه سالِ تهران که به من زنگ می‌زد که به او زنگ می‌زدم. در کنار تمام تراپی‌های خود ساخته و خودخواسته خودم، مدیتیشنی به اسم «عمه تراپی» دارم. عمه‌تراپی‌ای که نه در معنای رایج و طعنه‌زن به تراپیست‌های زرد که یک عمه درمانی واقعی است. او از فروپاشی‌های کوتاه مدتم، از قهر و آشتی‌های کوچکم، از شادی و سفرهایم، از بی‌اعتقادی‌ها و اعتقاداتم خبر دارد. هرچند که از هر منظری او غرب است، من شرق. من زمینم و او آسمان. اما چیزی که ما را به هم وصل می‌کند «مدارا»ی اوست و چیزی که من را به او گره می‌زند، یاد گرفتن از صبر اوست.
پایان مکالمه امروزم به او با این جمله تمام شد: «خدافظ. غصه نخوریا!»

۱۸ بهمن ۰۰ ، ۱۳:۳۲
.

یه صفحه از حال و روز و اتفاقات این روزهام توی دفترم نوشتم. آخرش رو با این جمله تموم کردم: «من به این پیروزی نیاز دارم.»

۰۶ بهمن ۰۰ ، ۱۲:۴۳
.

در مورد کتابی نوشتم که آدم رو یاد کارتون «سفرهای علمی» می‌ندازه. اینجا.

۰۲ بهمن ۰۰ ، ۱۳:۰۴
.