تلخ همچون چای سرد

مردی را تصور کنید که هشت سال متوالی،ساعت هفت صبح از خواب بیدار شده و راهی اداره شان میشود.و ساعت پنج بعد از ظهر هم از اداره به طرف خانه اش می رود.گاهی با ماشین شخصی اش که یک پراید سفید مدل هشتاد و سه است، و گاهی هم با اتوبوس...روزی موقع برگشت،راس ساعت پنج و پانزده دقیقه ی بعد از ظهر،پس از هشت سال متوجه میشود که سر خیابان اداره،مغازه ی لوازم آرایشی ست.ناخودآگاه به دنبال جای پارکی برای ماشینش میگردد.ماشین را پارک میکند.داخل مغازه میشود.با خجالت به سمت فروشنده ی خانم می رود .سرش را زیر می اندازد.دستانش را بهم می مالد و با صدایی لرزان و آهسته میگوید:میتوانم رژ لب هایتان را ببینم؟...فروشنده ی خانم ِ ابرو تتوی ِ مو زرد ِ مغازه با سکوتی که چاشنی ِ کنجکاوی ست کاتولوگ رژ لب ها را برای مرد می آورد.مرد با وسواس یکی را انتخاب میکند.به صندوق میرود و پول را پرداخت کرده و با تشکر مغازه را ترک میکند...به خانه میرود و رژ لب را به معشوقش میدهد...مِن بعد بوسه های هرروزه یِ راسِ ساعت شش بعد از ظهری،این رنگی ست...