هدر رفتن عمر

هیچ عمری هدر نمی رود.تنها زمانی که هدر میدهیم،زمانی ست که فکر می کنیم تنهاییم.

در بهشت پنج نفر منتظر شما هستند/میچ البوم/ترجمه ی پاملا یوخانیان

سلام غریبه ها

غریبه ها ،خانواده ای هستند که هنوز با آن ها اشنا نشده ای.

در بهشت پنج نفر منتظر شما هستند/میچ البوم/ترجمه ی پاملا یوخانیان

یا ایها المطرودین

مطرود که باشی ، حتی سنگی که به طرفت می اندازند ،می تواند دلت را شاد کند...

در بهشت پنج نفر منتظر شما هستند/میچ البوم/ترجمه ی پاملا یوخانیان

بهشت؟

مردم ،بهشت را مثل باغ فردوس تصور میکنند.جایی که در آن می توانند بر ابرها شناور شوند و در رودخانه ها و کوه ها وقتشان را به بطالت بگذرانند.ولی این صحنه پردازی ها بدون تسلی خاطر،بی معنی ست.

بزرگترین هدیه ای که خدا می تواند به تو دهد این است:درک آن چه در زندگی ات گذشته.تا زندگی ات برایت توجیه شود.این همان آرامشی ست که دنبالش بودی."

در بهشت پنج نفر منتظر شما هستند/میچ البوم/ترجمه ی پاملا یوخانیان

چهره ی آبی اش

در هر زندگی،تصویری لحظه ای از عشق واقعی وجود دارد.

در بهشت پنج نفر منتظر شما هستند/میچ البوم/ترجمه ی پاملا یوخانیان

به برکت نور ِ گنبدت.به برکت بوی یاس ِ خانه ات

از نوشته های ِ یهویی:

دلم برایت تنگ شده و این دلتنگی انکار نشدنی ست.انقدر که از تنگی ِ دلم به چشم هایم فشار می آید و اشک هایم بدون هیچ قرار و هماهنگی یی ناگهان سرازیر میشود.دلم تنگ شده و با زبان ِ دهان نمیخوانمت که دلتنگی مرا لال میکند.که دلتنگی مرا پیر میکند.که دلتنگی مرا از هر سو میکشاند طرف خودش،در آغوشم میکشد و ناگهان نیست میشوم...دلم برایت تنگ شده و تنهایی ام غیر قابل انکار است.صدایت میزنم و هیچ جوابی نمیشنوم.نگاهت میکنم و تو را نمی بینم.دلم له شده.این وسط هیچ راهی نیست که باید پرواز کرد برای دیدنت...بیا لحظه ای بیخیال خراب کاری ها شویم.بیخیال تجاوزهای ِ شوکه کننده.بیخیال اخبار جنگ و خمپاره ها.بیخیال آمار افزاینده ی بندهای زندان ها.بیخیال مرگ و میرها.مرا صدا کن تا اسم من هم جز آمار مرگ و میرها و جنگ زده ها نرفته است.لحظه ای.نیم نگاهی...

مایل به کهکشان راه نوری

اخرین طبقه ی خوابگاه،جایی که یک سقف کدر شیشه ای دارد و میشود گاهی ماه را در آنجا دید،سالن مطالعه است.روبروی در سالن مطالعه درب پشت بام است.پشت بامی که همیشه ی خدا قفل است و من آرزو ب دل ماندم به رسم شب هایی که در اتاق خودم در خانه هستم؛بروم و ستاره ها را ببینم...کنار در پشت بام دیوار کوتاهی ست که حایل بین پله ها و آن قسمت است.دیوار را بگیری و تهش را پیدا کنی یک جای دنج است.آنقدر دنج که قسم میخورم خودم کاشف این قسمت هستم و خواهم بود.عقل جن به اینجا نمی رسد که میشود رفت در اینجا نشست و پاهایت را بغل کنی و خودت باشی و خودت...این را پارسال در حالی کشف کردم که از شدت گریه شانه هایم میلرزید...اخر شب باز میروم به همین پناهگاهم...به همان محل ناشناخته ای که کاشفش هستم...

به او که قلبش دشت گل است

من فکر میکنم بزرگترین دردها تنها،سرطان و غده های بدخیم و ام اس و بیماری های نادر خونی و مادرزادی نیست.این نیست که ناگهان سرت میانه ی خیابان گیج رود و ناگهان زمین بخوری و یا در جشن فارغ التحصیلی ات زمانیکه با دوستانت میخندی ناگهان دچار حمله ی صرع شوی.وحشتناک ترین درد تنها سیلی خوردن از کسی که دوستش داری نیست.دردهای شخصی زیادی وجود دارد که در گوشه و کنار زندگی مان و چه بسا در بطن زندگی به آن برخورده ایم.نداشتن لاله ی گوش،سکته هایی که باعث فلج شدن میشود،تصادف هایی که باعث نابودی حافظه ی بلند مدت شده اند و غیره و غیره...دردهای زیادی در دنیا وجود دارد که یکی از آنها "شرمندگی"ست.شرمندگی درد کشنده ایست که مایع "خجالتش"ممکن است انسان را آرام آرام از پا درآورد...و خب بگذارید برایتان بگویم که لایق این هستم که امروز جرعه ای از این مایع را بنوشم و چندین قدم ب مرگ نزدیک شده باشم...

از اینجایی ک نیستی

یکی از بچه های ورودی امسال که هم سوئیتی منه؛شبیه یکی از آدم های گذشته ی رفته و سعی در فراموش شده ی زندگی من ه!به هر بهانه ای میرم در اتاقشون رو میزنم و نگاهش میکنم!به هر بهانه ای سرمو میبرم داخل اتاقشون و نگاهمو میندازم روی تختش!به هر بهانه ای دنبال حرف زدن باهاشم.دنبال خراشیدن روی زخمم!

خدای چیزهای کوچک

به گمانم بهشت آنطوری که قبل ترها عمه خانم ها و معلمین دینی مان توی گوش و فکرمان میکردند نیست.خدا آنقدر بخیل و ناامید کننده نیست.خدا تنها در آسمان و زمین نیست.کوچک شده ی خداها را میتوان اطرافمان ببینیم.کافی ست کمی فقط کمی گیرنده های حسی مان را فعال کنیم...امروز به محض ورود به اتاقم(در خوابگاه)هم اتاقی ِ جدیدم اصرار پشت ِ اصرار که بیا باهم ناهار بخوریم.وقتی متقاعد شد ناهار خورده ام،بخیال شد.تنها نشست به غذا خوردن؟نه.بلند شد رفت توی سوئیت روبرویی.جایی که خانم نظافتچی خوابگاه در حال شستن و جارو کشیدن بود.به زور دستش را گرفته و آورده سر سفره ی خودش که "من میدونم شما گرسنه و خسته اید.من غذا برای دو نفر درست کردم.قسمت شماست.بیایند باهم بخوریم."...خانم نظافتچی را دیدم که چشمانش از شادی برق میزد.به این فکر کردم که "میم"میتوانست باقی مانده ی غذایش را شب بخورد.میتوانست مثل ِ همه ی بچه ها و همه ی مواقعی که من در آن بودم،اضافه ی غذایش را نگه دارد برای فردایی که ناهار ندارد.میتوانست با هرکس دیگری شریک شود.میتوانست مثل ِ همه ی ما خانم نظافتچی را ندید بگیرد.میتوانست وقتی غذایش را تنها خورد و در آخر اگر میلش نکشید آنها را در ظرفی بریزد و به آن خانم دهد...برخورد "میم" را آنقدر در اطرافم دیر به دیر دیده ام،که ناگهان شوکه شدم...مهربانی هایمان را بدون ِ غربالگری تقسیم کنیم.عرضه ی مهربانی و خیرخواهی و شادی و حتی غذاهایمان را دست چین نکنیم برای ِ آدم های شناخته شده و یا دیده شده ی ِ زندگی مان...اطراف و اطرفیان مان را صمیمی تر ببینیم.جدی تر و حتی ساده تر محبت کنیم...مهربانی برایمان برکت می آورد.برکت روزی،برکت عشق،برکت سلامتی،برکت خنده،برکت زمان و حتی برکت ِ دوست داشته شدنمان...