نرو. بمان. بگو.

همینطور که میرفتم چراغ رو خاموش کنم، سرمو بردم بالا و گفتم: ازت متنفرم.
چند دیقه بعد سرمو از زیر پتو اوردم بیرون، دماغمو با سرآستینم پاک کردم و گفتم: الکی گفتم. جدی نگیر مثل بقیه چیزایی که ازت میخوام و جدی نمیگیری.
...
کاش خدا هم زبون داشت. زبونی که با گوش من شنیده بشه.

آدم‌های همیشگی

کاش آدم‌ها هم به اندازه سکه‌ها عمر می‌کردند.

 

ماهی بالای درخت/ لیندا مالالی هانت/ ترجمه پریناز نیری

انتظارت از خودت کم نباشد

یادت باشد اَلی، وقتی مردم انتظارشان از تو کم است، می‌توانی بعضی وقت‌ها به نفع خودت استفاده کنی.
...
البته به شرط اینکه انتظارت از خودت کم نباشد.

 

ماهی بالای درخت/ لیندا مالالی هانت/ ترجمه پریناز نیری

دندونا

وقتی به آدم‌ها می‌گویم تابه‌حال دندان درد نداشته‌ام، دهانشان را به اندازه‌ای که بخواهند یک نهنگ بزرگ ببلعند، باز می‌کنند و می‌گویند: جدی می‌گی؟!
اما الان دندان درد گرفته‌ام و آنقدر این درد برای بقیه طبیعی‌ست که انگار بگویم امروز همراه با غذایم ماست خوردم.
موضوع پیچیده آن است که این درد برای خودم بیگانه است. نمی‌توانم منبع درد را شناسایی کنم. نمی‌دانم اسم این حالت ناخوش، درد است یا خارش، قلقلک، ورم کردن، گزگز کردن یا هرچیز دیگری جز درد. تمام مدت مسواکی به دست گرفته‌ام و در حال خاراندن یا نوازش دندان‌هایم هستم. دندان‌های عزیزم، دندان‌هایی که تابه‌حال افتخار گاز زدن گوشت بره، ماهی سالمون، شاه میگوهای دریای سیاه، بستنی‌های بدون خامه، شکلات‌های هلندی، پپرونی‌های سکسی و آلو سیاه‌های جنگلی را داشته‌اید، طاقت بیاورید. حداقل تا زمانی‌که نبض دست چپم بزند.