تلخ همچون چای سرد

یکی از باگ‌های خوابگاه این است که ما، نود درصد بچه‌ها را در همان خوابگاه می‌بینیم (نه جای دیگری). منظورم این است که با همان تیپی که یک دختر در خوابگاه دخترانه باید داشته باشد، دیده می‌شوند. شلوارک، تاپ، موهای بافته شده، موهای فر یا لخت، بی ارایش یا با آرایش و‌‌ در کل بی‌حجاب! کم پیش می‌آید دختری که دیروز با این تیپ در سالن ورزش دیده‌ای را با مقنعه و مانتویی بلند در دانشگاه ببینی و چه بسا ببینی اما نشناسی!
القصه این‌که ذهنیت اکثر ما از همدیگر همان تیپ و قیافه‌ای‌ست که در خوابگاه از هم داریم. «دختره که همیشه بلوزش پریده بالا و شکمش افتاده بیرون»، «اون دختره که تو چله‌ی زمستونم لباس باز می‌پوشه»، «بابا همون دختر مو وز وزیه!!!»، « دختره که خیلی لاغره استخونای گردنش زده بیرون» و...
این ذهنیت گاهی آن‌قدر قوی می‌شود که ممکن است ما هیچ‌وقت قبول نکنیم همین دختر لاغر در خوابگاه، همانی بود که امروز در سلف دانشگاه پالتوی چارخونه‌ی درشت پوشیده بود و اصلا لاغر به نظر نمی‌رسید.
مثال تازه‌تری می‌زنم:
دیشب در حالی‌که چادر سر کردم تا بروم به تره‌بار پشت خوابگاه سر بزنم، هم سوئیتی‌ام که برای اولین بار مرا با لباس بیرون از خوابگاه می‌دید، مات شده با چشمان گرد نگاهم می‌کرد یکدفعه پرسید: «تو عطیه‌ای؟!!!!»