تلخ همچون چای سرد

"در پناه تو" در برهه ای از زمان شروع به پخش شد که خاله درگیر یک گیر و داد عاطفی بود.هیچوقت یادم نمی رود،زمان هایی که سریال پخش می شد خانه ی بابا بزرگ در یک سکوت عجیبی فرو می رفت که تنها صدای فیلم و نفس های خاله شنیده می شد.بچه تر از آن بودم که بخواهم ماجراهای عشقی را درک کنم اما فکر میکنم اوج بلوغ عاطفی من زمانی بود که در یکی از صحنه ها؛خاله بلند بلند شروع به گریه کرد.آنقدر گریه اش سوزناک بود که همه ی چشم های خیره به تلویزیون،روی اشک های بی پناه او زوم کرده بودند...

"در پناه تو"برای من بچه فسقلی اوایل دهه ی 70 ینی گریه های خاله برای عشقی که هیچوقت پناهی نداشت...هیچوقت...

جوهرچی،نوستالژیک قوی آن سال ها بود و هست...یعنی رژه ی دسته جمعی خاطرات آن سال ها...یعنی اشک های خاله...یعنی اولین باری که به معنی"عشق"فکر کردم...