تلخ همچون چای سرد

نکته:خیر موضوع فیلم را لو نداده ام.با خیال راحت بخوانید.

نرگس آبیار با فیلم"شیار 143 "حسن نیت و اعتماد برخی یا بهتر است بگویم اکثر مخاطبان را به خودش جلب کرد.از انتخاب بازیگران گرفته تا موضوعی که با تمام کلیشه ای بودنش جذاب بود و ببیننده را تا انتهای فیلم میخکوب میکرد.پس با اکران "نفس" من میل و انگیزه ی بیشتری برای دیدن پیدا کردم."نفس"فیلمی ست سراسر ،سر زندگی.فیلمی که زندگی در آن جریان دارد.تمام حالات،صحنه ها،غم ها،شادی ها،گرسنگی و حتی کتک خوردن هایی که در فیلم میبینیم چنان طبیعی ست که آدم با هر صحنه و با هر رویارویی با این حالات، از ته دلش هم میخندند و هم بغض میکند و در آخر اشک میریزد.که این طبیعی بودن ِ فیلم را مدیون بازی بسیار قوی تمام بازیگران فیلم هستیم...همانطور که اشاره کردم فیلم ِ قبلی آبیار موضوعی کلیشه ای داشت که خب باید بگویم "نفس" هم ،چنان موضوع دست اولی نداشت اما آنقدر این فیلم حرف برای گفتن داشت و دیالوگ های زیبایی در طول فیلم وجود دارد که مخاطب بدش نمی آید حتی دوباره هم روی صندلی های سینما بنشیند و محو فیلم شود.گریم عالی،انتخاب بازیگران فوق العاده،صحنه های ویژه و فیلمبرداری منحصر بفرد از ویژگی های قابل ذکر می باشد.و همچنین از نکات مثبت ِ دیگر این فیلم این است که گروه سنی نوجوان و حتی کودک را هم میتواند با خود همراه کند...خلاصه ی کلام اینکه فیلم کاملا طبیعی بود.و خیلی طبیعی تر مخاطب را درگیر خود میکرد...از دیدنش غافل نشوید...