تلخ همچون چای سرد

اولین بار توی دانشگاه دیدمش.زمانی که له رسیده بودم توی نمازخانه.کفش های سورمه ای ام را پرت کرده بودم توی جعبه ی پایینی ِ جا کفشی.و خودم لَخ لَخ رفته بودم ته نمازخانه دراز کشیدم.نشسته بود کنار پریز و همانطور که گوشی اش به شارژر وصل بود،با انگشت سبابه اش میکشید رویش...دختران ساده ی بی آرایشی،که چادر لبنانی سرشان میکنند را دوست دارم.دخترانی که صورت بی آرایش شان قشنگ و ملیح است...دراز کشیده بودم و یواشکی نگاهش میکردم...همینطور که سرش توی گوشی اش بود گاهی لبخند عمیقی میزد.گاهی لبخند تلخ.گاهی لبخندی همراه با پِقی کوچک که تمام دندان هایش مشخص میشد.چشمانش دائم میدرخشید...نشستم...وقتی نشستم کنارش بودم.میتوانستم سرم را کمی کج کنم و مفعول خنده هایش را ببینم...سرم را کج کردم.اولین عکس را که دیدم متوجه دلیل خنده هایش شدم...عکس های دو نفری...سرش را برگرداند و بهم لبخند زدیم...همین...بعدها توی سرویس خوابگاه دیده بودمش...فهمیدم خوابگاهی ست...یک بار هم رفته بودم توی سوئیت بچه های بین الملل.آن هایی که ایرانی نیستند.آنجا بود...فهمیدم ایرانی نیست...توی مسیر خوابگاه به دانشگاه،دانشگاه به خوابگاه همیشه میدیدمش...وقتی دم در خوابگاه منتظر سرویس بودیم.وقتی دم دانشگاه شهید بهشتی منتظر میماندیم.این وسط به محض اینکه چشم مان به هم میخورد،تنها لبخند میزدیم...همین...چند روز پیش نمیدانم کِی و کی بود که گفت:لبنانی ست.فقط برای تعطیلات عید یا تابستان میرود لبنان...داشت روسری اش را درست میکرد.بعد از سه ماه حلقه اش را دیدم...یاد عکس گوشی اش افتادم...نگاه مان بهم افتاد...خندیدیم...