تلخ همچون چای سرد

خمیرمایه‌ی ما طوری است که همه‌چیز را با خود و خودمان را با همه‌چیز مقایسه می‌کنیم. از این‌رو خوشبختی و یا بدبختی‌مان بستگی به آن چیزهایی دارد که معیار مقایسه قرارشان می‌دهیم. با چنین روحیه‌ای هیچ‌چیزی از تنهایی خطرناک‎‌تر نیست. در تنهایی ذهن و خیال ما که در ذات خودش میل به تعالی دارد، ملهم از تصویرهایی رویایی دنیای شعر و داستان، به تجسم انسان‌هایی رو می‌آورد که در میان آن‌ها از همه بی‌مقدارتر خود ماییم.پس جز خودمان همه را بی‌نقص می‌انگاریم و کامل.

رنج‌های ورتر جوان/ گوته/ ترجمه محمود حدادی