تلخ همچون چای سرد

من چند روزه توی خوابگاه تنهام.و خب خیلیم راضیم ازین وضعیت...الان بچه های هم اتاقی ترم پیشم،که این ترم اتاقشون طبقه ی پایینه بهم زنگ زدند و منو برای ناهار دعوت کردند و گفتند تنهایی بیا پیش ما ناهار بخوریم...این حجم از شادی ،هرچند کم اما عمیق منو گاهی به آدما امیدوار میکنه!